جــــــــام غـــــــــــــم

حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود ، اما افسوس که به جای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد او را بی آبی نامیدند . . .

دیدم عده ای مرده ی متحرک را که بر یک زنده ی همیشه جاوید عزاداری می کنند . . .

اگر در جامعه ای فقط یک حسین و یا چند ابوذر داشته باشیم هم زندگی خواهیم داشت ، هم آزادی ، هم فکر و هم علم خواهیم داشت و هم محبت ، هم قدرت و سرسختی خواهیم داشت و هم دشمن شکنی و هم عشق به خدا . . .

فتواى حسین این است : آرى ! در نتوانستن نیز بایستن هست . . .

حسین (ع) یک درس بزرگ‌ تر ازشهادتش به ما داده است و آن نیمه‌ تمام گذاشتن حج و به سوی شهادت رفتن است . مراسم حج را به پایان نمی‌ برد تا به همه حج‌گزاران تاریخ ، نمازگزاران تاریخ ، مؤمنان به سنت ابراهیم ، بیاموزد که اگر هدف نباشد ، اگر حسین (ع) نباشد و اگر یزید باشد ، چرخیدن بر گرد خانه خدا ، با خانه بت ، مساوی است .

از کودک حسین (ع) گرفته تا برادرش ، و از خودش تا غلامش ، و از آن قاری قرآن تا آن معلم اطفال کوفه ، تا آن مؤذن ، تا آن مرد خویشاوند یا بیگانه و تا آن مرد اشرافی و بزرگ و با حیثیت در جامعه خود و تا آن مرد عاری از همه فخرهای اجتماعی ، همه برادرانه در برابر شهادت ایستادند تا به همه مردان ، زنان ، کودکان و همه پیران و جوانان همیشه تاریخ بیاموزند که باید چگونه زندگی کنند .

حسین ضعیفی که باید برای او گریست نبود . آموزگار بزرگ شهادت اکنون برخاسته است تا به همه آنها که جهاد را تنها در توانستن مى ‏فهمند و به همه آنها که پیروزى بر خصم را تنها در غلبه ، بیاموزد که شهادت نه یک باختن ، که یک انتخاب است ؛ انتخابى که در آن ، مجاهد با قربانى کردن خویش در آستانه معبد آزادى و محراب عشق ، پیروز مى ‏شود و حسین « وارث آدم » که به بنى ‏آدم زیستن داد و « وارث پیامبران بزرگ » که به انسان چگونه باید زیست را آموختند . . .

آنان که رفتند ، کاری حسینی کردند . آنان که ماندند باید کاری زینبی کنند و گرنه یزیدی اند .

مقتدایان امام حسین‏ علیه السلام کسانى هستند که از مایه جان خویش در راه خدا نثار مى‏کنند و به راستى حسین آموزگار بزرگ شهادت است که هنر خوب مردن را در جان بى‏تاب انسان‏هاى عاشق ،تزریق می کند .

مسؤولیت شیعه بودن یعنی چه ، مسؤولیت آزاده انسان بودن یعنی چه ، باید بداند که در نبرد همیشه تاریخ و همیشه زمان و همه جای زمین  که همه صحنه‌ها کربلاست و همه ماهها محرم و همه روزها عاشورا  باید انتخاب کنند : یا خون را ، یا پیام را ، یا حسین بودن یا زینب بودن را ، یا آن‌ چنان مردن را ، یا این‌ چنین ماندن را . . .

آنها که تن به هر ذلتى مى ‏دهند تا زنده بمانند ، مرده‏ هاى خاموش و پلید تاریخند و ببینید آیا کسانى که سخاوتمندانه با حسین به قتلگاه خویش آمده ‏اند و مرگ خویش را انتخاب کرده ‏اند  . در حالى که صدها گریزگاه آبرومندانه براى ماندنشان بود و صدها توجیه شرعى و دینى براى زنده ماندن شان بود . توجیه و تأویل نکرده ‏اند و مرده‏ اند ، اینها زنده هستند ؟ آیا آنها که براى ماندن‏شان تن به ذلت و پستى ، رها کردن حسین و تحمل کردن یزید دادند ، کدام هنوز زنده ‏اند ؟

حسین‏علیه السلام زنده جاویدی است که هر سال ، دوباره شهید می‏شود و همگان را به یاری جبهه حق زمان خود ، دعوت می‏کند .

این که حسین (ع) فریاد می‌زند : آیا کسی هست که مرا یاری کند و انتقام کشد ؟ » « هل من ناصر ینصرنی ؟ » مگر نمی داند که کسی نیست که او را یاری کند و انتقام گیرد ؟ این سؤال ، ‌سؤال از تاریخ فردای بشری است و این پرسش از آینده است و از همه ماست .

امام حسین‏ علیه السلام یک شهید است که حتى پیش از کشته شدن خویش به شهادت رسیده است ؛ نه در گودى قتلگاه ، بلکه در درون خانه خویش ، از آن لحظه که به دعوت ولید حاکم مدینه که از او بیعت مطالبه مى ‏کرد، « نه » گفتُ . این ، « نه » طرد و نفى چیزى بود که در قبال آن ، شهادت انتخاب شده است و از آن لحظه ، حسین شهید است .